Stage

Week 5 en 6
Maandag zijn we begonnen met het zelfstandig inchecken en uitchecken, wat echt geen grapje bleek. Het werd een chaos, mensen die op straat hebben geleefd kennen geen structuur. Normaal gesproken stapte ik op iedereen af maar nu moeten zij op eigen initiatief hun naam komen opschrijven op een papier dat aan de muur hangt. De supervisor bleef erbij staan om hen te kunnen begeleiden want het ging regelmatig fout. Daarnaast moesten ook wij bij blijven houden en controleren wie we zagen.

Ik merk aan mezelf dat ik het pittig vind, de mensen waarmee ik werk zijn niet de gemakkelijkste. Soms krijg ik wel eens het gevoel een keer goed te zeggen wat ik vind maar natuurlijk werkt dat niet. Maar een keer hun flink door elkaar schudden daar tegen zou ik geen nee zeggen, soms gaan ze gewoon echt te ver in hun eigen wereld op en zijn ze nauwelijks aanspreekbaar. Je kunt dan ook zien en merken dat ze gebruikt hebben, terwijl ze de week ervoor nog zeiden te gaan stoppen.

Sinds een aantal in de groep naar rehab gaan hebben middelen om ze onverwachts te kunnen testen op drugsgebruik. Er is nog nooit uitgekomen dat degene niets had gebruikt. Dit is zo frustrerend af en toe omdat je je voelt alsof je steeds niks bereikt. Ook is het vaak zo dat als men eenmaal het in zijn hoofd heeft te gaan afkicken dit 2 weken volhoudt waarin ze steeds naar je toekomen met het trotse zinnetje dat ze het hebben kunnen weerstaan, en die week daarop helaas moeten toegeven dat ze het niet gered hebben. Je kunt je niet voorstellen hoe teleurgesteld je dan bent in jezelf, je krijgt het gevoel dat je ze niet goed genoeg helpt. En teleurgesteld in de client, want diegene was vol hoop en vertrouwen in zichzelf en valt dan ineens heel hard terug naar beneden.

Ik heb nu een client die er afgelopen week achter kwam dat ze al 12 weken zwanger is van haar ex, ze wil het houden maar zit wel dik aan de drugs en het lukt haar niet zich aan afspraken te houden. Bij maar weinig trouwens, als je om 8.30 uur hebt afgesproken komen ze gerust een uur later opdagen of helemaal niet. Je kunt niet echt op ze vertrouwen. Terug naar de client die zwanger blijkt te zijn, ze is een meisje en 23 jaar. Haar vriend/ex is verslaafd aan alcohol en 22 jaar oud. Ik vroeg haar tijdens een gesprek tussen haar, haar vriend, de social worker en mezelf of ze wist wat de consequenties konden zijn van drugs op een zwangerschap. Hier was ze niet van op de hoogte.

Verder is er ook nog een mannelijke client, 45 jaar en al 20 jaar verslaafd aan drugs, tik en marihuana. Hij leek het ontzettend goed te doen maar kwam vandaag ineens niet op het werk opdagen dus ben ik naar een close vriend van hem gelopen en vroeg wat er aan de hand was. hij bleek snachts niet in zijn shelter te hebben geslapen maar in The Company Gardens te hebben gezeten, dit is een soort park met restaurant waar je rustig tot jezelf kunt komen. Ik ben naar de client toegegaan en heb gevraagd wat er aan de hand was. hij was nog onder invloed van drugs volgens de social worker dus erg emotioneel en vertelde dat zijn vader vroeger zelfmoord had gepleegd en zijn zus een jaar geleden ook. Beiden in april. Dus het was een erg moeilijke periode voor hem. Hij gaf aan dat hij niet wist wat hij met zichzelf moest aangezien zijn familie maar hopeloos was. toen hij weg ging zei hij dat als het vandaag zijn tijd was, hij er niet mee zat. Ik dacht toen meteen aan zelfmoord en schrok. Hij kwam zijn ID kaart ophalen en moest ergens heen. Mijn eerste gedachte was dat hij ergens medicatie zou gaan ophalen en alles in één keer zou innemen, maar gelukkig was de social worker er voor mij en zei niet bang zijn daarvoor, als het gebeurd gebeurt het, ook als jij net een goed gesprek met hem hebt afgesloten. Toch was dit wel slikken voor mij.

Ik hoop dat jullie via deze omschrijving van mijn werk een beetje een idee hebben hoe heftig het kan zijn om met verslaafden te moeten werken. Je kunt gewoon niet van ze op aan en zitten met hun hoofd in hun eigen wereld. Als ze drugs willen, halen ze dat toch wel. Steeds zeggen ze dat ze geen geld hebben, terwijl ze hun salaris gewoon meteen hebben uitgegeven aan nieuwe drugs. Erg frustrerend want je weet niet meer wat je kunt geloven en wie je kunt vertrouwen soms.

Oke nu zal ik met een leuk iets afsluiten anders laat ik jullie straks nog achter met een rot gevoel en dat is niet mijn bedoeling!

Gisteren ben ik Lionshead opgeklommen met 2 andere mannelijke stagiaires en het was halverwege al bijna donker, ik moest over rotsen klimmen waarbij ik naar beneden kon kijken en recht in de afgrond keek, haha maar ik heb na een paar keren op te willen geven, toch doorgezet met behulp van de mannen. Dood eng was het af en toe maar ik heb mezelf overtroffen!!

Groetjes!