First week at Cape Town

Hoi hoi,

De vlucht afgelopen vrijdag verliep prima en snel, op de luchthaven heb ik even moeten wachten op 4exchange, het bemiddelingsbureau. Zoals bekend komt het in Afrika niet zo nauw met tijd.

Toen ik eenmaal ingecheckt was en in het huisje stond viel er een last van me af. I made it! De eerste avond/nacht (ik kwam pas om kwart over 12 binnen in het huisje) heb ik flink bij gekletst met Myrthe, daarna een diepe slaap. Vroeg opgestaan voor het ontbijt in het hotel, daarna boodschappen wezen doen en ‘s avonds op tijd gaan slapen. Zondag ben ik naar Muizenburg geweest met Myrthe en Tom, echter de poging tot surfen mislukte.

Maandag was mijn eerste stage dag, behoorlijk ongemakkelijk want ik wist niet wat me te wachten stond. Eenmaal bij Khulisa (het stage bedrijf) werd alles doorgesproken en liepen (mijn stage is lopend te doen, 15 min) we naar de deelnemers waar onze stage om draaide. Het was erg ongemakkelijk de eerste dag want ik kreeg niet echt contact met de ‘street people’. Mijn stagebegeleider, Jesse, werd ontzettend warm door hen ontvangen en kreeg knuffels vanuit alle hoeken terwijl wij aandachtig werden bekeken. Eenmaal terug op kantoor maakten we nog een praatje met de collega’s daar.

Op dinsdag liepen we eerst een ochtend mee met de deelnemers van het project en daarna gingen we naar kantoor.

Woensdag begonnen we bij de service dining room, een verzamelplek voor de zwervers en ‘criminelen’ waar zij worden voorzien van eten en drinken. Gelijk werd ik door iedereen geknuffeld. Mehnaaz, een van onze collega’s op kantoor, sprak de groep toe die in totaal uit (nu nog) 30 deelnemers bestaat en gaf aan dat wij, de psychology students, hen zouden gaan coachen vanaf de maandag erop en dat ze hun verhalen dan kwijt konden en met ons hun doelen konden bespreken. Daarna vertrokken we naar een soort van ambassade waar Mehnaaz nog wat moest ophalen. Khulisa werkt samen met de gemeenten, politie en beveiliging voor als ze een deelnemer kwijt zijn ze de politie kunnen inschakelen of zij erachteraan kunnen gaan. Toen we binnen waren bij de ambassade kwamen we een beveiligde deur door en daar zaten 5 mensen in letterlijk 2 honden hokken met een houten bank. 3 van de mensen lagen op de grond te kijken en 2 zaten er op de houten bank om zich heen te staren. Dit was erg heftig om te zien, ik zal dat niet vergeten. Er wordt altijd gezegd dat je niet in het buitenland in jail wil, nou geloof me, nu ik het heb gezien, het is werkelijk waar een hel.
Na deze ontmoeting zijn we naar kantoor gegaan om daar te werken aan onze competenties en te overleggen hoe en wat mogelijk was om te doen met de deelnemers.

Op donderdag ben ik nog wat gegevens gaan verzamelen bij de service dining room van de deelnemers, wederom geknuffeld, en ben ik naar kantoor gegaan om de training voor a.s. maandag voor te bereiden en mijn eerste 2 coach gesprekken. Er kwam ook een soort van demonstratie met muziek en dans door de straat. Iets van 100 man liep er in een optocht en er waren wel 500 man aan politiewagens e.d. af en toe wat onwerkelijk.

Op vrijdag zijn we met Jesse naar een basisschool gegaan in Atlantis, waar we met de kindjes (ong 40 in één groot klaslokaal) een dansje op een liedje gingen doen. De kindjes waren zo ontzettend gehoorzaam dat ik mijn ogen uitkeek. Als de juf zei ga allemaal achter je stoel staan, dan stonden de kinderen binnen 2 seconden zo. Niet te geloven. Het liedje dat zij moesten zingen was ‘twinkle, twinkle, little stars…’ zij moesten dan buiten op het nepgras waar ook hun speeltoestel stond gaan liggen als een ster. Zij werden zo neergelegd en iedereen bleef strak liggen, niemand stond ook maar op. Wonderlijk. Ik heb totaal niks, maar dan ook echt, totaaaaal niks met kinderen maar zelfs deze kinderen deden mij nog wat. Ze luisterden naar de juffen en deden gelijk wat hen werd opgedragen. Uniek! Daarna zijn we naar de dining room gegaan waar we wat pakketten met eten als mac donalds afleverden. De mensen waren zo enthousiast en hielpen met zijn allen, zonder er van te eten, naar de opslag plaats en zetten het daar neer. Daarna nog wat bij gepraat met de mensen en naar kantoor gegaan voor wat afrondingen. Toen naar een cafeetje gegaan met Jesse om de week te bespreken en een van Myrthe haar deelnemers gaan zoeken waar zij verbleef. Dit was letterlijk een vuilnisbuilt met wat plastic zakken en oude kledij waar de mensen op sliepen. De zon stond er vol op en het rook er niet echt lekker. Een deelnemer van mij woonde er ook. Ongelofelijk was dat ons hotel er nog geen 100 meter vanaf stond. Hoe groot kan het verschil tussen arm en rijk zijn…

Vanavond gaan we naar een Pink Party, aangezien het Gay week is in Kaapstad aan de Water front. We gaan daar een goed feestje bouwen met een huisgenoot van ons uit Londen (zijn nog steeds met zijn 3en, terwijl er 1 kamer vrij staat die ik helaas met mijn stomme kop heb gesloten en niet meer open kreeg!), morgen lekker uit kateren en naar het strand. Zondag zijn we van plan naar Capepoint te gaan en deze als we hier energie voor hebben deze op te lopen ipv met de kabelbaan.
De week is omgevlogen, ik moest echt in mijn geheugen graven en met Myrthe overleggen wat we ook alweer op welke dag hadden gedaan. Deze week was erg wennen en acclimatiseren omdat alles nieuw was en ik elke keer opnieuw in de stad ben verdwaald, en nog steeds. Totaal geen richtingsgevoel. Het stomste is dat we altijd wel een van onze deelnemers tegenkwamen en zij altijd er zeker van wilden zijn dat wij veilig thuis kwamen, al voelde ik me er niet prettig bij omdat er onbekenden bij hun waren. Maar wel erg lief en grappig dat je zomaar iemand kent al is het dan wel een zwerver, het zijn ontzettend lieve en onzekere mensen. In het vliegtuig heb ik mij wel erg eenzaam gevoeld maar dat gevoel verdwijnt meteen als je eenmaal in de stad bent want iedereen is vriendelijk en wil helpen.

Toch voelt het tot nu toe meer als vakantie omdat ik wel vaker een maand ben weg geweest dus na de maand zal het wat anders gaan voelen, dan zal ik beseffen dat het voor lange tijd is en zal ik cultuurverschillen beter gaan inzien. Dat is ook een verschijnsel van naar het buitenland gaan. eerst is alles leuk, daarna kom je in een diep dal omdat je toch wel geschokt bent van de verschillen en deze onder ogen begint te zien, daarna acclimatiseer je en ga je geschokt terug naar Nederland. Wat zal ik daar straks weer moeten wennen!! En dat na nog maar 1 week, ik heb zoveel meegemaakt hier. Je bouwt hier gewoon een leven op, heel apart, en ik voel me er heerlijk bij!

Tot snel!

Xxx Manouk